برندهای قدرتمند، اغلب ذهنیت مثبتی ایجاد می‌کنند که می‌تواند در مورد سایر محصولات نیز استفاده شود. در روش اعطای حق امتیاز برند ممکن است کمپانی تصمیم بگیرد تا امتیاز استفاده از نام، لوگو و سایر عناصر برند خود را در اختیار شرکت یا محصول دیگری قرار دهد.
شرکت، در استفاده از حق امتیاز برند دیگر می‌تواند مشتری‌ها را به خرید بیشتر ترغیب کند و میزان شناسایی برند خود را نزد آن‌ها بهبود بخشد. از طرف دیگر کمپانی اعطاکننده مجوز نیز می‌تواند با استفاده از این استراتژی، میزان سودآوری خود را افزایش داده و توسعه برند خود را موجب گردد.
صاحب برند می‌تواند بین ۲ الی ۱۰ درصد قیمت محصولات را در ازای اعطای لیسانس برند خود طلب کند. ازآنجاکه هیچ هزینه یا واسطه‌ای در میان نخواهد بود، درآمدهای حاصل از این روش سود خالص خواهد بود.
اعطای حق امتیاز همچنین روشی برای ارتقای میزان آگاهی و تصویر ذهنی برند است. ایجاد پیوند میان علائم تجاری شرکت با سایر محصولات، میزان مواجهه مشتری‌ها را با آن برند افزایش می‌دهد و قدرت، مطلوبیت و تمایز تداعیات از آن برند را بهبود می‌بخشد.
از نگاهی دیگر اتخاذ سیاست اعطای حق امتیاز برند خطرهایی را نیز در پی خواهد داشت. درصورتی‌که شرکتی به استفاده نامعقول از این سیاست روی آورد و میزان مواجهه مشتری‌ها با این برند بیش‌ازحد افزایش یابد نتیجه‌ای جز آشفتگی و دل‌زدگی مشتریان و کاهش مطلوبیت برند در پی نخواهد داشت که این موارد در صورت تکرار موجب شکست برند می‌گردد.
آیا شما این روش را برای بازار ایران توصیه می کنید؟
باید توجه داشت در برخی کسب و کارها ( مخصوصا تولیدی و صنعتی) یکی از مهمترین راه های توسعه استفاده از فرانشیز می باشد، در سایر کسب و کارها می بایست بررسی شده و فقط در صورت وجود زیرساخت و کشش بازار متناسب با محصول اقدام نمود.