در بازارهای سبک، جایگاه سازی دوباره کل شرکت به جای یک خط تولید یا برند، ضروری است. مثلا نوکیا در سال ۱۸۶۵ به عنوان خمیر چوب کاغذسازی آغاز به کار کرد و وارد بازار کاغذ شد. در سال ۱۸۹۸ ادوارد پولون کارهای لاستیکی فنلاندی را تاسیس کرد. سازنده گالش و دیگر کالاهای لاستیکی بود و بعدا کسب و کار لاستیک نوکیا را در اختیار گرفت. در سال ۱۹۱۲ آروید ویک استرام، تلفن، تلگراف و کابل های الکتریکی، کابل فنلاندی و کابل نوکیا و کارهای الکترونیکی را ایجاد کرد. بعد از جنگ جهانی اول نوکیا تا مرز ورشکستگی پیش رفت. برای اطمینان از ادامه تامین برق از طرف ژنراتورهای نوکیا، باستیک فنلاندی کسب و کار شرکت را برعهده گرفت. سپس سه شرکت تصمیم به ادغام و تاسیس شرکت نوکیا در سال ۱۹۶۷ کرده و آن را شرکتی جهانی کردند. شرکت جدید در صنایع زیادی فعالیت داشت، محصولات کاغذی، تایر دوچرخه، ماشین، کفش و کابل های ارتباطی، تلویزیون و دیگر لوازم الکتریکی، کامپیوتر شخصی، ماشین آلات تولید برق، روباتیک، خازن، تجهیزات و ارتباطات نظامی را تولید می کرد.
شرکت در دهه ۱۹۹۰ لوازم الکتریکی را کنار گذاشت و فقط بر روی بخش های سریع پیش رونده، در زمینه ارتباط از راه دور متمرکز شد. تایرهای شرکت ن.کیا از شرکت نوکیا جدا شد و در سال ۱۹۸۸ شرکت مستقلی راه انداخت و دوسال بعد کفش نوکیا که تولیدکننده چکمه های لاستیکی بود، تاسیس شد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ شرکت نوکیا از همه بخش ها جا شد و فقط روی موبایل تمرکز کرد و الان هم یک شرکت نرم افزاری است. در سپتامبر ۲۰۱۳ مایکروسافت کسب و کار هندست موبایل این شرکت را به دست گرفت. مدیریت فرآیندی با چنین تغییرات سریعی، دشوار است. انتظارات سرمایه گذاران، کارمندان، مشتریان و حتی سیاست مداران و قانون گذاران همه باید تغییر کند و هر شرکتی باید بداند چطور این ادراکات تغییر می کند. برای این کار کل شرکت باید دوباره جایگاه سازی شود.
برای شرکت های کوچک یا متوسط این مورد صادق است که بیشترشان برند قوی برای خطوط تولید ندارند. در یک وقفه طولانی، رویکردهای کسب و کار که قبلا موثر بودند، بی اثر شده است و باید جایگاه شرکت را تغییر داد. رستوران ها باید برای اولین بار بر ارزش به عنوان ابزار فروش تاکید کنند. جایگاه سازی دوباره شرکت بیش از یک چالش مارکتینگ را می طلبد. این مورد شامل تصمیمات سخت در این باره است که چطور یک بازار تغییر می کند و رقبا چگونه واکنش نشان می دهند.