گاهی بیان می‌شود هیچ چیز مثل تبلیغات بد نیست اما این گفته حقیقت ندارد. روزنامه نگارانی مثل «مکس کلیفورد» بخش زیادی از درآمدشان ناشی از نگرانی جشن های بزرگ برای حفظ داستآن‌های اشتباه درمورد مطبوعات است. در گذشته نه چندان دور، «تایگرز وودز» مشهورترین ورزشکار جهان بعد از اینکه زندگی خصوصی اش فاش شد از چرخه گلف بیرون رفت. پس از آن چند نفر از حامیان مالی اش از او خواستند در نقش تبلیغ کننده برندهایشان شود.
از جمله محصولاتی که با تبلیغات بد ضربه خورده بودند «پرییر» بود که شهرتش در سال ۱۹۹۰ از بین رفت آن هم زمانی که در آزمایشگاه کارولینای شمالی، درب چند بطری بنزن پیدا شد. «پییر» سعی کرد وجود آن‌ها را توضیح دهد و درنهایت گفت که اشتباه کارگر باعث این کار بوده است. این حادثه تصادفی باعث از بین رفتن ۱۶۰ میلیون بطری شد و هرگز این ضرر جبران نشد. از میان رفتن دارویی به نام «تایلنول» هم قابل‌توجه بود. «تایلنول» برند آمریکای شمالی برای داروی تسکین درد، کاهش تب و علائم آلرژی، سرماخوردگی، سرفه و آنفلوانزا است. ۲۹ سپتامبر ۱۹۸۲ هفت نفر در شیکاگو به خاطر مصرف این دارو که عمدتاً به «سیانید» آلوده شده بود، مردند. مشکل این دارو حل نشد و برای مدتی این برند معلق ماند اما چند سال بعد دوباره این برند ساخته شد. با ابداع کپسولی جدید این برند نجات یافت. این حادثه و بیم ناشی از اتفاق و رویدادی شبیه به این، منجر به معرفی شفاف‌سازی در بسته‌بندی صنعت دارو شد.
تبلیغات بد درباره محصولات، همیشه از مشکلات کیفیتی و یا دست‌کاری‌های جنایی نشاءت نمی‌گیرد. گاهی هم از واکنش‌های مختلف مردم برای ساخت محصول ایجاد می‌شود. در اواسط دهه ۱۹۸۰ تبلیغات منفی زیادی درباره شماره‌های «ای» در محصولات غذایی به‌خصوص غذای بچه وجود داشت. برخی ترکیبات مثل طعم‌دهنده‌ها و رنگ‌ها واکنش بدی در بدن بچه داشتند. برای ما که تولیدکننده مواد غذایی بودیم، خیلی بد بود. بعد با «پلیس بری» کار کردم و بعد از آن مسئول کسب‌وکار ترکیب کیک «گرینز برایتون» شدم. شماره‌های «ای» رده‌بندی افزودنی‌های مواد غذایی بودند که جامعه اروپایی برای تهیه غذا، آن‌ها را مجاز می‌شمرد، چون سالم بودند. برخی شماره‌های «ای» به ترکیبات غذایی تخصیص داده‌شده بود و برخی دیگر به ویتامین‌ها، مثل ویتامین «سی» یا «لیکوپن» موجود در گوجه‌فرنگی اختصاص داشت. رژیم، بدون ترکیباتی که شماره «ای» دارند غیرممکن است. تولیدکننده مواد غذایی مجبور بود همه ترکیبات موجود در غذا را لیست کند. تولیدکننده بین استفاده از شماره «ای» و واژه تکنیکی باید یکی را انتخاب می‌کرد. انتخاب سختی بود چون واژه فنی باید واژه‌ای شیمیایی و غیرقابل نفوذ باشد و از طرفی همه مردم، شماره‌های «ای» را محصولات مصنوعی و بد می‌پنداشتند. برخی تولیدکننده‌ها ادعا کردند که محصولاتشان عاری از شماره «ای» است.
در این موقعیت دولت در سطح اروپایی به عموم مردم کمک می‌کرد تا از انتخاب‌ها آگاه‌تر شوند اما این کار باعث سوءتفاهم شد. در مواقع دیگر دولت‌ها به دنبال مداخله در کسب‌وکار تأسیس شده‌اند. در اواخر دهه ۱۹۷۰ دولت کارگر، قوانینی را معرفی کرد. من این قوانین را برای نشان دادن سودهای «مارس» در انگلیس به کار گرفتم. بعد از بررسی موضوع به توافق رسیدیم که این بخشی از قانونی است که بازده مثبت ندارد. همیشه کارشناسان مارکتینگ ارشدی از بخش کسب‌وکار شیرینی‌پزی به نام «پل کارتیس» مزاح می‌کرد و می‌گفت: «خوب، می‌توانیم حداقل دولت را تغییر بدهیم؟». چند ماه بعد دولت «کالاگان» سقوط کرد و این قانون وارد کتب نشد.