در سال ۱۹۸۳ شرکت پان آمریکن ایرلاینز اولین برنامه مسافران همیشگی هوایی را ابداع کرد و به مورداجرا گذاشت. این تبلیغات پیشبردی بازرگانان را نشانه رفته بود و آنان را قادر می‌ساخت بر اساس مجموع مسافت‌هایی که پرواز کرده بودند از شرکت هواپیمایی مربوط ادعای جایزه کنند. سامانه امتیازدهی این برنامه بر مبنای مسافت پرواز برحسب مایل و جایزه مشتریان نیز بلیت رایگان هواپیما بود که با درجات خدماتی مختلف در اختیار آنان قرار می‌گرفت.
پس از آغاز این برنامه پیشبردی، شرکت امریکن ایرلاینز از مقبولیت بسیار زیاد آن در شگفت ماند. چیزی نگذشت که سایر شرکت‌های هواپیمایی، ناگزیر از تقلید این برنامه، برنامه مشابه خود را به اجرا گذاشتند. هرکدام از این شرکت‌ها امیدوار بودند با برنامه مسافران همیشگی‌شان که با نام‌های تجاری برجسته‌ای همچون “A advantage” یا “mileage plud” عرضه می‌شد، بتوانند مسافران را تشویق به وفاداری کنند. البته بسیاری از مسافران تجاری در بسیاری از این برنامه‌ها شرکت می‌کردند. این امر عملاً باعث می‌شد به‌مرور اثربخشی این فعالیت تبلیغاتی_پیشبردی، برای هریک از این شرکت‌ها، کاهش فراوانی داشته باشد.
شرکت‌های هواپیمایی برای افزایش جاذبه‌ی برنامه خود با شرکت‌های مسافربری محلی، بین‌المللی، بعضی از هتل‌ها، مؤسسات کرایه اتومبیل توافق‌نامه‌های همکاری متقابل امضا کردند. در چارچوب این توافق‌نامه‌ها، مشتریان با توجه به طول سفر خود، تسهیلات مختلفی دریافت می‌کردند که همگی به نحوی با سفر در ارتباط بود. پس از گذشت اندک زمانی آنچه شرکت امریکن ایرلاینز به‌عنوان پیشبردی یک‌ساله معرفی کرده بود به قسمت دائمی ساختار بازاریابی حرفه‌ای هواپیمایی تبدیل شد.
شرکت‌های هواپیمایی امریکایی، به‌عنوان ابزار مدیریت تقاضا و برای تشویق گردشگری در مسیرهای کم تردد به‌مرور، پاداش طول سفر را به دو تا سه برابر افزایش دادند. ازجمله راهبردهای معمولی یکی آن بود که پاداش‌ها به‌جای سفر یکسره، به سفر با توقف یا سفر در فصل کم تقاضا که صندلی‌های هواپیما خالی بود تعلق می‌گرفت. بعضی از شرکت‌های هواپیمایی، برای اختصاص ندادن صندلی رایگان در فصل پر تقاضا، در ایام کم تقاضا شرایط بازخرید سخاوتمندانه‌ای را به مورداجرا می‌گذاشتند و حتی بعضی از این شرکت‌ها، برای عدم استفاده دارندگان بلیت‌های رایگان از صندلی هواپیما در ایام کریسمس یا سال نو سعی می‌کردند حضور خود را در این ایام کم‌رنگ‌تر کنند.
راهبردهای رقابتی اغلب پاداش طول سفر را به همراه داشت. ناگهان در مسیرهای خاصی جنگ پاداش سفر درمی‌گرفت. شرکت پان امریکن شاتل در اواسط دهه ۱۹۸۰ و در اوج جنگ رقابتی با نیویورک ایر بر سر مسیر پرسود ۲۳۰ مایلی خط هوایی نیویورک _ بوستون، برای مسافران خود پاداش ویژه‌ای در نظر گرفت. ازجمله بلیت یکسره در مقابل ۲۰۰۰ مایل سفر و دوسره رفت‌وبرگشت یک‌روزه در مقابل ۵۰۰۰ مایل سفر. پاداش طول سفر شامل هر دو نوع بلیت درجه ۱ و ۲ شد. از همین جوایز نیز برای تشویق مسافران به اظهارنظر درباره خدمات جدید هوایی یا مشارکت در تحقیقات بازار نیز استفاده می‌شد. در این زمینه، بسیاری از شرکت‌های هواپیمایی بین‌المللی مجبور شدند از برنامه پاداش به مسافران همیشگی استفاده کنند. این شرکت‌ها از برنامه‌های طول سفر برحسب مایل، ابتدا برای رقابت با خطوط هوایی امریکا و بعد برای رقابت با همدیگر استفاده کرده‌اند. انتهای مطلب/