در حالی تهران را به‌جرئت می‌توان یکی از بزرگ‌ترین شهرهایی نامید که برندهای پوشاک خارجی به‌صورت پوشالی یا غیرمجاز و بدون پرداخت عوارض گمرکی در آن حضور دارند که صنایع خسته و ضعیف داخلی هنوز طعم شرایط آسان پسابرجام را نچشیده‌اند.
اینجا اواسط خیابان “نلسون ماندلا” یا همان جردن است، دو طرف خیابان تابلوی برندهای پوشاک خارجی را بر سر در مغازه‌های خود زده‌اند و در طول سال همیشه مشتریان خاص خود را دارند و در فصل‌های حراج نیز جمعیت بیشتر و از طبقات مختلف اجتماعی به این مغازه‌ها می‌آیند.
ورودی یکی از پاساژهای تازه تأسیس غرب تهران نیز همین وضعیت را دارد، تمام تابلوهای ورودی این ساختمان متعلق به برندهای خارجی بوده که نقش برندهای پوشاک برجسته‌تر از سایر اجناس است.
اینجا مازندران حدفاصل جاده چالوس تا محمودآباد است، تعداد برندهای خارجی پوشاک فراوان‌اند. تابلوهای بزرگ پوشاک نایک آمریکا و آدیداس آلمان در کنار جاده به حدی وجود دارد که شاید در برلین نیز این تعداد مشاهده نشود.
این شرایط در شهرهای کرج، کیش، مشهد و … برقرار است و مغازه‌های کوچک نیز به نحوی سعی می‌کنند که خود را به برندهای خارجی وصل کنند.
در صحبت‌های گردشگران خارجی نیز می‌توان تعجب آن‌ها از تعدد برندهای خارجی در ایران مشاهده کرد. تهران به‌عنوان نمادی از سایر شهرهای کشور را به‌جرئت می‌توان شهر برندهای خارجی و صنایع خسته‌ای خواند که یا تعطیل شده‌اند یا با ظرفیت کمی کار می‌کنند.
در بخش پوشاک حضور برندهای خارجی و ضعف صنایع داخلی پررنگ‌تر است اما در این شرایط تعرفه‌های ترجیحی میان ایران و ترکیه منعقدشده و در حال گسترش بوده که انتقاد‌های زیادی نیز توسط تولیدکنندگان پوشاک داخلی به همراه دارد.
صادقی رئیس اتاق اصناف و بازرگانان ایران دراین‌ارتباط گفت: بیشتر برندهای پوشاک موجود در بازار جعلی بود و مجوزی از ما یا حتی کشور مبدأ دریافت نکرده‌اند.
شاید به‌غیراز لزوم ساماندهی و حمایت‌های لازم از صنایع داخلی برای پاگیری دوباره فعالیت‌های آن‌ها توسط وزارت صنعت، نیازمند فرهنگ‌سازی برای مصرف کالایی ایرانی در میان مصرف‌کنندگان و توسعه برندسازی در میان تولیدکنندگان داخلی هستیم.
انتهای پیام/ تسنیم